Bu akşam Beşiktaş tribünlerinden etkilenmeyen ve gurur duymayan yoktur sanırım. Herkesin eline, emeğine, varlığına sağlık.
Neyse ki 1994-1995 yılları arasında babam beni ilk maçıma götürdü ve Edirne’den kalkıp Yeni Açık’ta bir şarkı çaldık.
Ben küçükken memlekette gündem neydi, kimin kulağını duymalı, hangi bahis bilinçlendirmeli; Ben hep tribünlerden öğrendim.
“Neden kızgınlar?” Babama soruyordum. Babam da Beşiktaş tribünlerinin dikkat çekmek istediği gündem ve bahislerden bahsediyordu.
Çevremde hep futbolu küçümseyen ve “Bütün erkekler top peşinde” diyen çok insan vardı.
Bir yandan futbol, hükümetlerin halkı “oyalama” siyaseti olarak adlandırılıyor.
Benim için stadyumlar yaşayan müzelerdir.
Bir toplumun yaşadığı yerin şimdiki zaman resmini verdiği yerdir.
Şu anda etrafınıza bakın, 40 bin kişiyle gülüp aynı anda heyecan duyabileceğiniz bir yer?
“Birlik” bilincinin, tüm farklılıklara rağmen her koşulda yan yana yaşama ve yan yana olma kültürünün tezahürüdür.
Şu anda bir yandan “Müsabakalar seyircisiz oynansın” diye bir görüş var.
Toplumun sesi sözü yaşar.
Stadyumlar canlı.
Birlik bilinci, tribünde omuz omuza.
Neyse ki tribün kültürü ne olursa olsun bitmiyor.
Neyse ki tribün kültürü ne olursa olsun eskimiyor.
Neyse ki tribün kültürü ne olursa olsun çoğalıyor.
Tüm gerçeklerimizi önümüze koyarak yaşamaya devam edeceğiz.
İnançla yaşamak.
Birlikte yaşamak sadıktır.
TwitterInstagram
